Oda al Libro ni Pablo Neruda
(salin ni Virgilio S. Almario)

Libro, kapag isinara kita
binubuksan ko ang buhay.
Naririnig ko
ang putol-putol na mga sigaw
sa mga pantalan.
Tumatawid ng mg buhanginan
ang mga piraso ng tanso
patungong Tocopilla.
Gabi.
Sa piling ng mga pulo,
pumipitlag sa mga isda
ang ating karagatan,
hinihimas ang mga paa, mga hita,
mga yesong tadyang
ng aking bayan.
Magdamag itong kumakapit sa mga dalampasigan
at pagliwayway ng araw
gumigising itong umaawit
tulad ng pumupukaw ng gitara.
Tinatawag ako ng sulak
ng karagatan. Tinatawag
ako ng simoy,
at ni Rodriguez,
ni Jose Antonio--
tumanggap ako ng telegrama
mula sa unyong Mina
at siya, na minamahal ko
(di ko sasabihin ang pangalan)
ay naghihintay sa akin sa Bucalemu.
Libro, hindi mo ako
maibabalot sa papel,
hindi mo ako masisiksik
sa tipograpiya,
sa maluwalhating mga limbag,
ni hindi mo naikuwaderno
ang aking mga mata.
Iniiwan kita para tamnan ang kakahuyan
ng namamalat na pamilya ng aking awit,
para pandayin ang nagbabagang bakal,
o para kumain ng karneng inihaw
sa tabing siga sa kabundukan.
Mahal ko ang mga libro
ng pakikipagsapalaran,
mga libro ng gubat o niyebe,
kailaliman o langit,
ngunit
galit ako
sa librong gagamba
at may diwang
naglalatag ng alambreng makamandag
upang mabitag doon
ang kabataan at lumiligid na langaw.
Libro, pawalan mo ako.
Ayokong maglakad ng may suot
na aklatan.
Hindi ako naggaling sa isang tomo.
Hindi kumakain ng tula
ang aking mga tula;
lumalamon sila
ng mga kahindik-hindik na pangyayari,
lumulusog sa sungit ng panahon,
dumudukal ng lakas
mula sa lupa at sa bayan.
Libro, bayaan akong maglakad
nang may alikabok ang sapatos
at walang mitolohiya.
Bumalik ka sa iyong aklatan
at lalaboy ako sa mga kalye.
Buhay ang nagturo sa akin
tungkol sa buhay,
ang pag-ibig itinuro sa akin ng isang halik,
at wala akong maituturo sa kahit sino
kundi nabuhay ako
nang makipamuhay ako sa piling ng bayan,
nang makibaka ako kapiling nila,
nang ipahayag ko sila sa aking awit.